Η τεχνοκρατική αντίληψη και οι οικονομικίστικοι δείκτες που έβλεπαν την Πελοπόννησο στον πάτο της ανάπτυξης, στην πραγματικότητα, δεν ήθελαν να δουν, τον παράδεισο που διασώθηκε ακριβώς γιατί η αναπτυξιακή υστερία δε βρήκε εδώ πρόσφορο έδαφος. Εκεί που οι επαΐοντες-διαγνώστες του αναπτυξιακού μας βυθού έβλεπαν χαμηλούς παραγωγικούς δείκτες, στην ουσία, υπήρχε το παρθένο Πελοποννησιακό τοπίο με τα κατάφυτα βουνά και τους βιότοπους, με τις απρόσιτες ακτές και τα φαράγγια του, με τις αδρές του κορυφογραμμές και τα βοσκοτόπια του, με τους παραδοσιακούς μικρούς οικισμούς και τα ιστορικά ποτάμια του. Μια χώρα, δηλαδή, που κατάφερε να διατηρήσει στο μεγαλύτερο μέρος της έκτασής της, την ισορροπία των οικοσυστημάτων της, την αρμονική συνύπαρξή τους με την ανθρώπινη δραστηριότητα, την απόλυτη φυσική ομορφιά στολισμένη από τα πανανθρώπινης λαμπρότητας μνημεία της…

Τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, με έξαρση την τελευταία τριετία, οι Πελοποννήσιοι, αξιοποιώντας αυτή την κληρονομιά μέσω των αγροτουριστικών, οικοτουριστικών προγραμμάτων, με το LEADER και όλα τα λοιπά προγράμματα ήπιας και φιλικής προς το περιβάλλον ανάπτυξης, οργάνωσαν τη ζωή και την οικονομία τους, επένδυσαν τα όνειρά τους και άρχισαν δειλά-δειλά να βλέπουν τα πρώτα ενθαρρυντικά αποτελέσματα. Για παράδειγμα στην Αρκαδία, όπου έχει σωθεί ένας συντριπτικός αριθμός παραδοσιακών οικισμών, ορεινών και παράκτιων τοπίων και ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, αναπτύχθηκαν εντυπωσιακά οι παραδοσιακοί πέτρινοι ξενώνες, τα καταστήματα παραδοσιακών προϊόντων, τα ορειβατικά μονοπάτια και δεκάδες ακόμη φιλικές προς τη φύση δραστηριότητες που έδωσαν ζωή και ελπίδα στους άλλοτε έρημους οικισμούς. Αντίστοιχα κατευθύνθηκαν και η Λακωνία, η Μεσσηνία, η ορεινή κυρίως Κορινθίας και Αχαϊα, η Ηλεία σε μικρότερη κλίμακα κ.λ.π. Σε όλες αυτές τις περιοχές που το τοπίο και η ανθρώπινη δραστηριότητα συνδυάστηκε ιδανικά με τα μοναδικά ιστορικά μνημεία μας, βρήκαν καταφύγιο χιλιάδες επισκέπτες από κάθε γωνιά της γης που ζητούν απεγνωσμένα να δραπετεύσουν απ’ το αμαρτωλό μοντέλο των μεγαλουπόλεων και τη ρυπογόνα βιομηχανία της σύγχρονης ανάπτυξης. Κι αυτοί οι επισκέπτες αποτελούν το υποψιασμένο και εκλεκτότερο κομμάτι της τουριστικής κίνησης που χρόνο με το χρόνο αυξάνεται εντυπωσιακά.

Σ’ αυτό το φωτεινό μονοπάτι που οδηγούσε το Μοριά μας στο όραμα ενός ενιαίου φυσικού-πολιτιστικού πάρκου, ανθρώπινου, φιλόξενου, βιώσιμου και παιδαγωγικού, πιστέψαμε πολλοί και με πάθος.

Ούτε που διανοηθήκαμε ότι μια χούφτα μεγαλοαρπαχτικά θα τολμούσαν να ισοπεδώσουν τα όνειρα, τον κόπο και τον οβολό χιλιάδων ανθρώπων για να εισπράξουν ανεμομαζώματα…
Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας δεν μπορούσαμε να δούμε τη σαρωτική σφαγή και λεηλασία των βουνοκορφών μας.
Ούτε που θέλαμε να πιστέψουμε ότι η «σπλαχνική» μας πολιτεία, με δόλιο και «φωτογραφικά» νομοσχέδια, με διάτρητες και σαθρές Περιβαλλοντικές Μελέτες, με μεθοδεύσεις παράκαμψης και φίμωσης των τοπικών κοινωνιών και της Αυτοδιοίκησης, με παγερή αποσιώπηση της αλήθειας, θα δώσει «γη και ύδωρ» σε ντόπιους και ξένους επενδυτές για το πικρό και εφήμερο αντάλλαγμα της πολιτικής στήριξης.
Και ούτε στην πιο διεστραμμένη φαντασία μας μπορούσε να χωρέσει πως οι αγώνες μας για τη σωτηρία του πλανήτη και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, θα έπεφταν σαν ώριμο φρούτο στα βρώμικα χέρια της κερδοσκοπίας.

Στην έρευνα που ακολουθεί, το πιο λυπηρό φαινόμενο που διαπιστώσαμε και καταγράφουμε είναι τα «βαθιά μεσάνυχτα» κυρίως των τοπικών αρχόντων και δευτερευόντως των Δημοτών τους.
Μεσάνυχτα που ευνόησαν τις ορέξεις και τις αρπαχτικές διαθέσεις. Το αμέσως επόμενο είναι η υποκρισία: οι άρχοντες και παράγοντες, αρμόδιοι και υπεύθυνοι που ενώ γνωρίζουν πολύ καλά παριστάνουν το «παγώνι»… Το βάζουμε δεύτερο έναντι της άγνοιας γιατί –ευτυχώς- είναι περιορισμένης έκτασης φαινόμενο.

Το πιο χαρμόσυνο μήνυμα της έρευνας προέκυψε από τις υγιείς δυνάμεις που αντιστάθηκαν και μάχονται μέχρι σήμερα με όλα τα διαθέσιμα μέσα τους. Πολιτιστικοί Φορείς, Φυσιολατρικοί Σύλλογοι, δυναμικοί Δήμαρχοι, Δημοτικοί και Τοπικοί Σύμβουλοι, Νομαρχιακά Στελέχη, Τοπικά Μέσα Ενημέρωσης, προσωπικότητες και φορείς που μας γέμισαν δύναμη και αισιοδοξία. Είναι πολύ περισσότεροι απ’ όσους αναφέρουμε εδώ. Ο περιορισμένος χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας γι’ αυτό το αφιέρωμα, δεν μας επέτρεψε να επικοινωνήσουμε με όλους και να πάρουμε δηλώσεις τους. Μετά την έκδοση αυτού του τεύχους, το Έπαθλο θα δημοσιεύει σε κάθε επόμενη έκδοσή του απόψεις και στοιχεία για το θέμα μέχρι να βεβαιωθούμε ότι σταμάτησε οριστικά η τρελή κούρσα της καταστροφής που άρχισε στις αγνές καμπύλες των βουνοκορφών μας.