Ανέκαθεν η κύρια απασχόληση των κατοίκων του χωριού υπήρξε η Γεωργία και η Κτηνοτροφία. Η σημερινή καλλιεργήσιμη γη ανέρχεται περίπου στα 12.000 στρέμματα, ενώ τα αιγοπρόβατα ανέρχονται σε 3.850 κεφάλια που βοσκούν σε 12.000 στρέμματα βοσκοτόπων.

Το αμπέλι & ο τρύγος

Οι κλιματολογικές συνθήκες και η μορφολογία του εδάφους δεν αφήνουν περιθώρια για την ανάπτυξη εντατικών καλλιεργειών, και έτσι οι Στεφανιώτες έχουν επικεντρωθεί κυρίως στην καλλιέργεια της ελιάς, που καλύπτει συνολικά 2.800 στρέμματα. Το ελαιόλαδο είναι το κύριο προϊόν του Στεφανίου, με 600 τ ετησίως. Ακολουθούν το βερίκοκο ποικιλίας "Μπεμπέκου" με 550 τ, το σιτάρι με 300 τ, το κριθάρι με 75 τ, η βρώμη με 45 τ και ο καπνός ανατολικού τύπου, ποικιλίας "Μαύρα Άργους" με 21 τ.

Η καλλιέργεια του καπνού αποτελούσε κάποτε κύρια πηγή εισοδήματος

Σήμερα οι Στεφανιώτες χρησιμοποιούν βέβαια σύγχρονες μεθόδους καλλιέργειας για την παραγωγή γεωργικών προϊόντων. Καλλιεργούν μόνοι τους την γη χωρίς μισθωμένη εργασία ή κατά το παραδοσιακό τρόπο συνεργασίας, την "κολληγιά". Μεγάλοι κτηματίες δεν υπάρχουν. Τα προϊόντα που παράγονται όπως το ελαιόλαδο, το βερίκοκο, ο καπνός κλπ. διοχετεύονται στην αγορά μέσου του Αγροτικού Συνεταιρισμού Στεφανίου και εμπόρων, ενώ η αμπελουργία ικανοποιεί αποκλειστικά την οικογενειακή παραγωγή κρασιού.

Συγκομιδή Βερίκοκου

Οι Στεφανιώτες κτηνοτρόφοι έχουν στα χέρια τους έναν πραγματικό θησαυρό που σπανίζει στις ημέρες μας: Τις ανθεκτικές, λιτοδίαιτες και προσαρμοστικές ντόπιες φυλές αιγοπροβάτων, που εκτρέφονται κατά το παλιό παραδοσιακό τρόπο εδώ και αιώνες και βοσκούν ελεύθερα στα βουνά, παράγοντας ποιοτικά και υγιεινά προϊόντα. Σε μεγάλο βαθμό τα ζώα αυτά με την πολυμορφία και την πολυχρωμία τους που αντικρίζουμε σήμερα στα βουνά του Στεφανίου να δημιουργούν μια εικόνα σπάνιας ομορφιάς, ήταν τα ίδια που αντίκριζαν οι αρχαίοι Έλληνες. Συνεπώς είναι μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου μας.

Κοπάδι αίγων

Αν και υπερτερούν ακόμα αριθμητικά, επικρατεί η άποψη ότι τα ντόπια ζώα δεν αποδίδουν και έτσι έχει αρχίσει η διασταύρωση τους με εισαγόμενες φυλές υψηλής παραγωγικότητας, για την βελτίωση της παραγόμενης ποσότητας της γαλακτοπαραγωγής ή και κρεατοπαραγωγής. Ωστόσο η διατήρηση των αυτοχθόνων φυλών στο Στεφάνι έχει -προς το παρόν τουλάχιστον- εξασφαλιστεί. Και αυτό ίσως να αποδεχτεί χρήσιμο στο μέλλον, αφού όπως επισημαίνουν οι ειδικοί αυτά τα ζώα αποτελούν σανίδα σωτηρίας για το παγκόσμιο ζωικό κεφάλαιο που βρίσκεται σε κίνδυνο.

Στο Στεφάνι όπως και σε άλλες ορεινές και μειονεκτούσες περιοχές της Ελλάδας, η έλλειψη στρατηγικής για την αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής καθώς και η συρρίκνωση του αγροτικού εισοδήματος την τελευταία δεκαπενταετία, στάθηκαν οι σημαντικότερες αιτίες για τη μετακίνηση του πληθυσμού της περιοχής προς τα αστικά κέντρα και τη σταδιακή εγκατάλειψη των αγροτικών επιχειρήσεων- πλην αυτών που απαιτούν τις ελάχιστες εισροές σε εργασία και κεφάλαιο. Συνεπώς η εκπόνηση και εφαρμογή στρατηγικών για την αειφόρο ανάπτυξη της περιοχής του Στεφανίου είναι επιτακτική.