Ταξίδι στο Χθες
Το σήμερα παραμένει δεμένο με το χθες. Το σύνολο του παρελθόντος είναι πάντα εν ζωή και εν λειτουργία μέσα στο παρόν, ακόμη και αν εμείς σήμερα δεν το θυμόμαστε πια. Η γνωριμία με το παρελθόν, η επαφή με τις ρίζες μας αποτελεί η βάση για το μέλλον. Με τους ανθρώπους συμβαίνει αυτό που συμβαίνει με τα δέντρα. Όταν τα δέντρα ξεριζώνονται μαραζώνουν και πεθαίνουν. Όσων οι ρίζες μένουν στη γη, αυτά επιβιώνουν, ανθίζουν, καρπίζουν.
Ζούμε σε καιρούς που χαρακτηρίζονται από το άγχος, την αστάθεια, την κρίση των αξιών, τις επιφανειακές ανθρώπινες σχέσεις και τη μοναξιά. Καιροί απρόσωποι, όπου ο άνθρωπος χάνεται στην ανωνυμία και την γεωμετρική μονοτονία της πόλης και ζει σε γυμνά και ανιαρά κατασκευάσματα που επί το πλείστων κάθε άλλο παρά ανθρώπινα είναι. Σε αυτή την εποχή της ύλης, της ταχύτητας και παραβίασης της φυσικής πορείας περιφρονήσαμε, αγνοήσαμε και αμφισβητήσαμε την πολιτιστική μας παράδοση και τις αξίες της. Υποτιμήσαμε τις πνευματικές παραδόσεις, μιμηθήκαμε ξένα έθιμα. Έτσι χάθηκε σχεδόν ανεπίστρεπτα ένας ολόκληρος κόσμος που σφράγισε τις μνήμες πολλών και σημάδεψε τη ψυχή τους.
Ο κόσμος αυτός παρέπεμπε στους κοντινούς βυζαντινούς και στους μακρινούς αρχαίους μας προγόνους, μέχρι την έκλειψη του πριν από λίγες δεκαετίες, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας που οδήγησε στην αλλαγή του τρόπου ζωής των κατοίκων. Όσοι πρόλαβαν την εποχή εκείνη την θυμούνται με ανάμεικτα συναισθήματα. Η εποχή αυτή δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αισθήματα νοσταλγίας – τουλάχιστον για όσους έζησαν την φτώχεια των ημερών εκείνων. Όμως σε ένα συμφωνούν όλοι: Γενικότερα οι άνθρωποι ήταν πιο δεμένοι μεταξύ τους αλλά και με το περιβάλλον τους.
Η κοινωνική αποξένωση που χαρακτηρίζει το σήμερα ήταν κάτι που απέφευγαν παλιά μέσω της κοινωνικής συνεύρεσης. Οι βρύσες, οι πλατείες του χωριού, τα καφενεία, τα πανηγύρια ήταν σημεία συνάντησης όπου αναπτύσσονταν όλα τα γεγονότα που σχολιάζονταν στην μικρή κοινωνία του Στεφανίου. Και ποιος δεν θυμάται τα νυχτέρια των γυναικών τα βράδια στους δρόμους στις γειτονιές και το παιχνίδι των παιδιών στους δρόμους ή στα λιβάδια που αντιλαλούσαν από τις κραυγές τους “Τσακωνιά!- Κοκκινιά!”.
Τη Λαογραφία πρέπει να τη δούμε άμεσα συνδεμένο με το σήμερα, ακόμα και αν δυστυχώς δεν καταφέραμε να ενσωματώσουμε στις ημέρες μας όλα τα στοιχεία αφήνοντας τα πίσω μας.
Αυτή η ιστοσελίδα αποτελεί μια προσπάθεια καταγραφής και ανάδειξης της λαογραφικής κληρονομιάς του Στεφανίου. Για να θυμηθούν οι μεγαλύτεροι και για να δοθεί στους νεότερους η ευκαιρία να γνωρίσουν και να γευτούν το χθες, για να αναδείξουν θετικά στοιχεία του παρελθόντος που θα τους βοηθήσουν να βρουν μια πιο ισορροπημένη ζωή στο μέλλον.
Στο επίκεντρο αυτής της ιστοσελίδας βρίσκονται οι συνθήκες καθημερινής απασχόλησης και κοινωνικής ζωής των Στεφανιωτών, μέχρι τα μέσα περίπου του 20ου αιώνα. Επειδή η συλλογή της ύλης αυτής είναι σε εξέλιξη, θα καλυφθούν αρχικά τα θέματα για τα οποία διαθέτουμε υλικό και θα προστίθενται συνεχώς στοιχεία που θα προκύπτουν στη πορεία.
Στη περισυλλογή του υλικού είναι ευπρόσδεκτη και επιθυμητή η συμβολή όλων. Όποιος έχει στην διάθεση του μαρτυρίες για γεγονότα, παραμύθια, ιστορίες, τραγούδια κλπ. ή και φωτογραφίες της εποχής εκείνης, παρακαλείται να έρθει σε επαφή με τον Σύλλογο.
Επίσης γίνεται προσπάθεια από την Patricia van der Wal για δημιουργία γενεαλογικού δέντρου των οικογενειών του Στεφανίου, το οποίο θα βρείτε στη σελίδα http://stephanion.tribalpages.com.