Στο Στεφάνι και μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα περίπου, βασικό στοιχείο της γυναικείας φορεσιάς ήταν το χοντρό, λευκό και αμάνικο σιγκούνι που ήταν μακρύ ως κάτω από την περιφέρεια.
Το σιγκούνι γινόταν από εκλεκτό μαλλί προβάτων που το υφαίνανε στημόνι-υφάδι-μαλλί σε δίμιτη ύφανση στον αργαλειό. Στη συνέχεια το περνούσαν απ’ τη νεροτριβή. Το νεροτρουβιασμένο αυτό ύφασμα ονομαζόταν και «ράσικο».
Για να γίνει το σιγκούνι χρειαζόταν περίπου 4-5 μέτρα, που έκοβαν σε 7 ή 8 φύλλα, τις «λόξες»: ένα ή δύο για την πλάτη, δύο λοξά για τα πλαϊνά, τα «λαγκιόλια» που εξείχαν τριγωνικά και προσθέτανε το φάρδος στη περιφέρεια και άλλα δύο που σχημάτιζαν τα μπροστινά.
Το σιγκούνι ήταν κεντημένο πλάκα στο χέρι ανάλογα με την κοινωνική περίσταση για την οποία προοριζόταν: Για τις καθημερινές όλα τα ανοίγματα του σιγκουνιού περιβάλλονταν από πυκνό κέντημα, γαλαζοπράσινα κυρίως μαλλιά που σχημάτιζαν πάνω σε καστανόμαυρο (σχεδόν ολόμαυρο) βάθος, διασταυρούμενα ζιγκ-ζαγκ, ρόμβους και «Χ». Το αυστηρό κέντημα διανθιζόταν με χρωματιστές «πινελιές» από κόκκινο, πορτοκαλί, ροδί, κίτρινο κλπ.
Ένα δημοφιλές διακοσμητικό μοτίβο στο χωριό φαίνεται να ήταν οι κεντητές «μαργαρίτες» από γεράνια (μπλε) και μπουρμπουνιά (πράσινα) μαλλιά. Τα γιορτινά και νυφικά σιγκούνια ήταν επιπλέον κεντημένα με πολύχρωμα μάλλινα και βαμβακερά κορδόνια και κλωστές σε πολύπλοκα σχέδια. Κάποια τα κεντούσαν με επίρραπτα χρωματιστά κορδονέτα πάνω σε λουρίδες κόκκινης τσόχας ή βελούδου και με πούλιες που έρχονταν σε έντονη χρωματική αντίθεση με το φόντο.
Τα θέματα του διάκοσμου ήταν κυρίως γεωμετρικά σε διάφορες συνθέσεις (π.χ. ζιγκ-ζαγκ, τετράγωνα, ρόμβοι, κολόνες), θρησκευτικά (π.χ. σταυρός), φυτικά (π.χ. λουλούδια, μίσχοι, φύλλα, δέντρα) και ανθρωπομορφικά (γυναίκες, «κουκλάκια», χορός).
Οι ηλικιωμένες γυναίκες φορούσαν αντί για το λευκό σιγκούνι τη «γιούρντα» που ήταν σκούρα γαλάζια, σχεδόν μαύρη, με φλόκια στο εσωτερικό. Η γιούρντα φορέθηκε από τις γυναίκες μέχρι τη δεκαετία του ’60.